Paraisopolis, sehrin güneyinde yer alan gecekondu bölgesi. 60 li yıllarda göç ile gelen bu insanlar, bölgenin yakınında olan çay tarlalarında çalışıyorlarmış. Su an çay bahçeleri ülkenin en üst kısmı tarafından işletiliyor. Paraisopolis’e giderken sehrin en lüks bölgelerinden geçiliyor, son model arabalar, kale gib evler… Zaten insanların cogu bu evlerde temizlikci, güvenlik gibi gorevlerde çalışıyorlarmış. Aradaki geçiş o kadar sert ki, hemen gecekondu bölgesine giriverisyorsunuz.
Evlerin hepsi betonarme, bir cogu sıvasız, tuğlalar çıplak halde duruyor. Buranın kendine ait bir ortamı var, sehre ihtiyacları olmadıgı ortada. Kendi dükkanları, mağazaları, yemek yerleri hersey mevcut. Açıkcası Mumbai’ye ve Jakarta’ya göre durumları da o kadar kötü gözükmüyor. Burası bir gecekondu bölgesinden çok sehrin arada kalmış alanı.
Kendi içerisinde bir toplum örgütü var, cocukların spor yaptıgı alanlar var. Bu çalısmalar hep illegal eylemleri önlemek icin yapılıyor. Bölgenin içerisinde sanatçılar da var, ben bunlardan ikisinin calışma mekanını ziyaret ettim. Biri Barbella, eski motorcu görüntüsü, elinde kaynak makinesi ile etrafdan topladığı her türlü atığı bir ürüne çeviren bir adam, ayrıca kendi yaptıgı motoru arabası var. Burası icin önemli karakterlerden, nerdeyse herkes onu tanıyor. İnsanlara yardım ediyor, cocukları alıp eğitiyor, toplum merkezine gidip ordad egitimler veriyor. Kendisiyle beraber Paraisopolis radyo istasyonuna gittik ve hemen yayın odasına girdik, orda anladığım spikerin “a şimdi Barbella geldi” demesiydi.
İkinci durak ise Estevo’nun eviydi. 25 sene önce topladığı eşyaları harç ile birlesitrmeye başlatsan bu adam evinin önündeki ağacı da betonla ve diğer objelerle kaplayarak, kendine özel bir mekan yaratmış, aynı zamanda burda yasıyorda. Brezilya’nin Gaudisi deniliyormuş kendine ama bu ise başladığında onun Gaudi’den haberi bile yokmuş. Labirent gibi bir ev, icinde telefondan, çalar saate, kâseye her şeyi bulabileceğiniz, şaşırtıcı kompozisyonu olan bir ev.
