Bugünümü toplu taşımaya ve yürümeye ayırdım. Önce kaldığım bölge hutong da dolaştım, bu eski görünümlü evler aslında o kadar eski değil, bir kaç şantiye gördükten sonra bunların imitasyon olduğunu anladım. Buralarda yaşayan insanlar, sokaklarda oturup kağıt oynuyorlar, muhabbet ediyorlar.
Pekin’in yüzde 30’u yer altında yaşar diye bir söz var, bunun peşine düşerek metroya girdim. Metro çok kalabalık sayılmazdı. Şehrin ulaşım sistemi baya gelişkin, bunda olimpiyatların parmağı olduğunu düşünüyorum. Metro ile sehrin ana tren istasyonuna geldim, her yerde olduğu gibi burda da kuyruklar, güvenlik kontrolleri, ne kadar bir gar yapısı olsa da, oranları garip geldi bana. Bir gadar kadar hacmi var ama ne bir gar kadar geniş..
Gar ve etrafı otellerle, kongre merkezleri ile çevrili. Buradan bir otobüse atlayacaktım ki sunu farkettim; otobüs duraklarının zemininde otobüslerin isimleri ve sıraları belli eden çizgiler var. Ben “ne güzel vs.” derken, farkettim ki görevliler var insanları sıraya sokan, belli bir hızada durmasını sağlayan ve bu görevliler sadece belli duraklarda değil nerdeyse hepsinde var.
İki katlı bir otobüse bindim, toplu konutların olduğu bölgeye doğru gidecektim. Otobüsün içerisinde bir adam telefonundan müzik çalıyordu, kimse de bir şey demiyor ama ben Çin işkencesi neymiş onu anladım ilk defa, kaydı var müziğin onu da ekleyeceğim en yakın zamanda.
